Δεν Προσκυνώ!

12 Ιούν 2020

Η προσκύνηση αποτελούσε χαρακτηριστικό της περσικής απολυταρχίας, όπως αναφέρεται στις αρχαίες πηγές. «Προσπίπτειν και προσκυνείν», γράφει ο Ηρόδοτος (Αʼ, 134,1).

Και ο Θεόφραστος: «Εις γούνατα πεσών και προσκύνησας» («Χαρακτήρες», XVI, 5).

Ο Πλούταρχος καταγράφει το περιστατικό με τον αιχμάλωτο πέρση, που μετά τη μάχη του Μαραθώνα, βλέποντας τον Αθηναίο Καλλία, ο οποίος κατείχε ιερατικό αξίωμα και φορούσε διάδημα, «προσέπεσε προσκύνησας». («Βίοι Παράλληλοι, Αριστείδης», 5, 7).

Για τους Έλληνες η προσκύνηση αφορούσε αποκλειστικά τους θεούς, ήταν λατρευτική εκδήλωση. Αποκλειόταν εντελώς για τους ανθρώπους της εξουσίας.

Στην Ελλάδα η προσκύνηση οποιουδήποτε ατόμου ισοδυναμούσε με υποδούλωση και εξευτελισμό. («Ουδένα γαρ άνθρωπον δεσπότην, αλλά θεούς προσκυνείται», Ξενοφών: «Κύρου Ανάβασις», Γʼ, 2, 13).